Ερωτοκριτος-Αρετουσα του Βιντζετζου Κορναρου

Τ’ άκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,που ο κύρης σου μ’ εξόρισε στης ξενιτιάς της στράτα;Τέσσερεις μέρες μοναχάς μου ’δωκε ν’ ανιμένω,κι απόκει να ξενιτευτώ, πολλά μακρά να πηαίνω

και πώς να σ’ αποχωριστώ και πώς να σου μακρύνω και πώς να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν εκείνο;Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν είσ’ εσύ, γυρεύγει

Κι ουδέ μπορείς ν’ αντισταθής στα θέλουν οι γονιοί σου,Νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσσει η όρεξή σου.Μια χάρη, αφέντρα μου, ζητώ κ’ εκείνη θέλω μόνο,και μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω:

την ώρα που αρραβωνιαστής, να βαριαναστενάξης,κι όντε σα νύφη στολιστής, σαν παντρεμένη αλλάξης,ν’ αναδακρυώσης και να πης, «Ρωτόκριτε καημένε,τα σου ’ταξα ελησμόνησα, το ’θελες πλιο δεν έναι».

Και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου λόγιαζε τα ’παθα για σε, να με πονή η καρδιά σου?και πιάνε και τη σγουραφιά που ’βρες στ’ αρμάρι μέσα,και τα τραγούδια, που ’λεγες το πώς πολλά σ’ αρέσα,

και διάβαζέ τα, θώρειε τα κι αναθυμού κ’ εμένα,που μ’ εξορίσανε για σε πολλά μακριά στα ξέναΚι όντε σου πουν κι απόθανα, λυπήσου με και κλάψε και τα τραγούδια που ’βγαλα, μες στη φωτιά τα κάψε,

Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρώ που ζήσω,τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδέ ν’ ανατρανίσω καλλιά ’χω εσέ με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου,για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.